tempusculum
Latin
Etymology
From tempus (“time”) + -culum (deminutive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [tɛmˈpʊs.kʊ.ɫũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪emˈpus.ku.lum]
Noun
tempusculum n (genitive tempusculī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | tempusculum | tempuscula |
| genitive | tempusculī | tempusculōrum |
| dative | tempusculō | tempusculīs |
| accusative | tempusculum | tempuscula |
| ablative | tempusculō | tempusculīs |
| vocative | tempusculum | tempuscula |
Descendants
- → Italian: tempuscolo (learned)