obmawianie

From obmawiać +‎ -anie. First attested in c. 1500.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔbmaːvʲaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔbmɒvʲaɲe/

obmawianie n

1. (attested in Greater Poland) contents of a written document
   • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎^[1], Lubiń, page 54:

     Tenor obmavyanye, inde dicimus: tenore presencium obmavyanym nynyeschych lystow vel podlvg vylozenya nynyeyschych lystow

     [Tenor obmawianie, inde dicimus: tenore presencium obmawianim ninieszych listow vel podług wyłożenia niniejszych listow]

• Polish: obmawianie

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “obmawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish obmawianie. By surface analysis, obmawiać +‎ -anie.

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: ob‧ma‧wia‧nie

obmawianie n

1. verbal noun of obmawiać

• obmawianie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa; Stanisław Rospond; Witold Taszycki; Stefan Hrabec; Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023), “obmawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]