konunger

Old Swedish

Alternative forms

Etymology

From Old Norse konungr, from Proto-Germanic *kuningaz.

Noun

konunger m

  1. King

Declension

Declension of konunger (strong a-stem)
masculine singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative konunger konungrin konungar konunganir, konunganer
accusative konung konungin konunga konungana
dative konungi, konunge konunginum, konungenom konungum, konungom konungumin, konungomen
genitive konungs konungsins konunga konunganna