deceyvaunce

Middle English

Alternative forms

Etymology

Borrowed from Anglo-Norman decevaunce then rebuilt as deceyven (to deceive) +‎ -aunce (-ance).

Pronunciation

  • IPA(key): /dɛːˌsæi̯ˈva(u̯)ns(ə)/, /dɛːˌsɛːˈva(u̯)ns(ə)/, /dɛ-/, /di-/
  • IPA(key): /dɛːˈsæi̯va(u̯)ns(ə)/, /dɛːˈsæi̯va(u̯)ns(ə)/, /dɛ-/, /di-/ (with shift of stress)

Noun

deceyvaunce

  1. (chiefly Late Middle English, uncommon) Deception; the act of or tendency for deceit.

References