authentico

Latin

Pronunciation

Etymology 1

See the etymology of the corresponding lemma form.

Adjective

authenticō

  1. dative/ablative masculine/neuter singular of authenticus

Etymology 2

  • From authenticus +‎

    Verb

    authenticō (present infinitive authenticāre, perfect active authenticāvī, supine authenticātum); first conjugation

    1. (Medieval Latin) to authenticate, approve as authentic
      Synonyms: authentīzō, auctentizō
      • 1590, Damianus Zeniarus, Hieronymus Francinus, Decisionum Novissimarum Diversorum Sacri Palatij Apostolici Auditorum[1], apud Damianum Zenarium, & Hieronymum Francinum, page 86:
        quod rogatus fuit authenticare dictam ſcripturam donationis
        (please add an English translation of this quotation)
    Conjugation
    Alternative forms
    Derived terms
    Descendants
    • English: authenticate
    • French: authentiquer
    • Portuguese: autenticar
    • Spanish: autenticar

    References

    Portuguese

    Adjective

    authentico (feminine authentica, masculine plural authenticos, feminine plural authenticas)

    1. pre-reform spelling (used until 1943 in Brazil and 1911 in Portugal) of autêntico

    Verb

    authentico

    1. first-person singular present indicative of authenticar