Quintilianus

Latin

Pronunciation

Etymology

From Quīntilius (Quin(c)tilius) +‎ -ānus (of or pertaining to, adjective-forming suffix).

Adjective

Quīntiliānus (feminine Quīntiliāna, neuter Quīntiliānum); first/second-declension adjective

  1. Of or pertaining to Quintilius, Quintilian
Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative Quīntiliānus Quīntiliāna Quīntiliānum Quīntiliānī Quīntiliānae Quīntiliāna
genitive Quīntiliānī Quīntiliānae Quīntiliānī Quīntiliānōrum Quīntiliānārum Quīntiliānōrum
dative Quīntiliānō Quīntiliānae Quīntiliānō Quīntiliānīs
accusative Quīntiliānum Quīntiliānam Quīntiliānum Quīntiliānōs Quīntiliānās Quīntiliāna
ablative Quīntiliānō Quīntiliānā Quīntiliānō Quīntiliānīs
vocative Quīntiliāne Quīntiliāna Quīntiliānum Quīntiliānī Quīntiliānae Quīntiliāna

Proper noun

Quīntiliānus m (genitive Quīntiliānī); second declension

  1. a Roman cognomen famously held by:
    1. Quintilian (Mārcus Fabius Quīntiliānus) (c. 35– c. 100), Roman rhetorician
  2. an ancient Greek name famously held by:
    1. Aristides Quintilianus (Ἀριστείδης Κοϊντιλιανός), Greek writer
Declension

Second-declension noun.

singular plural
nominative Quīntiliānus Quīntiliānī
genitive Quīntiliānī Quīntiliānōrum
dative Quīntiliānō Quīntiliānīs
accusative Quīntiliānum Quīntiliānōs
ablative Quīntiliānō Quīntiliānīs
vocative Quīntiliāne Quīntiliānī

References

  • Quintilianus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • Quintilianus”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Quintilianus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper’s Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers