Quinctius
Latin
Alternative forms
- Quīntius (e.g. Catullus 100)
Etymology
(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈkʷiːŋk.ti.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈkʷiŋk.t̪͡s̪i.us]
Proper noun
Quīnctius m sg (genitive Quīnctiī or Quīnctī); second declension
- a Roman nomen gentile, gens or "family name" famously held by:
- Lucius Quinctius Cincinnatus, a Roman statesman
- Titus Quinctius Flaminius, a Roman general
Declension
Second-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Quīnctius |
| genitive | Quīnctiī Quīnctī1 |
| dative | Quīnctiō |
| accusative | Quīnctium |
| ablative | Quīnctiō |
| vocative | Quīnctī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Quīnctia
- Quīnctiānus
Descendants
- → Italian: Quinzio
Adjective
Quīnctius (feminine Quīnctia, neuter Quīnctium); first/second-declension adjective
- of or pertaining to the gens Quinctia.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | Quīnctius | Quīnctia | Quīnctium | Quīnctiī | Quīnctiae | Quīnctia | |
| genitive | Quīnctiī | Quīnctiae | Quīnctiī | Quīnctiōrum | Quīnctiārum | Quīnctiōrum | |
| dative | Quīnctiō | Quīnctiae | Quīnctiō | Quīnctiīs | |||
| accusative | Quīnctium | Quīnctiam | Quīnctium | Quīnctiōs | Quīnctiās | Quīnctia | |
| ablative | Quīnctiō | Quīnctiā | Quīnctiō | Quīnctiīs | |||
| vocative | Quīnctie | Quīnctia | Quīnctium | Quīnctiī | Quīnctiae | Quīnctia | |
References
- “Quintius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879), A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “Quinctius”, in Gaffiot, Félix (1934), Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.