ὀνυμαίνω

Ancient Greek

Etymology

PIE word
*h₁nómn̥

From Proto-Indo-European *h₃nómn̥yoh₂ (“am naming”). By surface analysis, ὄνῠμᾰ (ónŭmă) +‎ -αίνω (-aínō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.ny.mǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.nyˈmɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /o.nyˈmɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.nyˈme.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.niˈme.no/

Verb

ὀνῠμαίνω • (onŭmaínō)

Doric and Aeolic form of ὀνομαίνω (onomaínō)

Conjugation

Present: ὀνῠμαίνω, ὀνῠμαίνομαι (Doric)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀνῠμαίνω	ὀνῠμαίνεις	ὀνῠμαίνει	ὀνῠμαίνετον	ὀνῠμαίνετον	ὀνῠμαίνομεν	ὀνῠμαίνετε	ὀνῠμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀνῠμαίνω	ὀνῠμαίνῃς	ὀνῠμαίνῃ	ὀνῠμαίνητον	ὀνῠμαίνητον	ὀνῠμαίνωμεν	ὀνῠμαίνητε	ὀνῠμαίνωσῐ(ν)
	optative	ὀνῠμαίνοιμῐ	ὀνῠμαίνοις	ὀνῠμαίνοι	ὀνῠμαίνοιτον	ὀνῠμαινοίτην	ὀνῠμαίνοιμεν	ὀνῠμαίνοιτε	ὀνῠμαίνοιεν
	imperative		ὀνῠ́μαινε	ὀνῠμαινέτω	ὀνῠμαίνετον	ὀνῠμαινέτων		ὀνῠμαίνετε	ὀνῠμαινόντων
middle/ passive	indicative	ὀνῠμαίνομαι	ὀνῠμαίνεαι	ὀνῠμαίνεται	ὀνῠμαίνεσθον	ὀνῠμαίνεσθον	ὀνῠμαινόμεθᾰ	ὀνῠμαίνεσθε	ὀνῠμαίνονται
	subjunctive	ὀνῠμαίνωμαι	ὀνῠμαίνηαι	ὀνῠμαίνηται	ὀνῠμαίνησθον	ὀνῠμαίνησθον	ὀνῠμαινώμεθᾰ	ὀνῠμαίνησθε	ὀνῠμαίνωνται
	optative	ὀνῠμαινοίμην	ὀνῠμαίνοιο	ὀνῠμαίνοιτο	ὀνῠμαίνοισθον	ὀνῠμαινοίσθην	ὀνῠμαινοίμεθᾰ	ὀνῠμαίνοισθε	ὀνῠμαίνοιντο
	imperative		ὀνῠμαίνεο	ὀνῠμαινέσθω	ὀνῠμαίνεσθον	ὀνῠμαινέσθων		ὀνῠμαίνεσθε	ὀνῠμαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀνῠμαίνειν				ὀνῠμαίνεσθαι
participle	m	ὀνῠμαίνων				ὀνῠμαινόμενος
	f	ὀνῠμαίνουσᾰ				ὀνῠμαινομένη
	n	ὀνῠμαῖνον				ὀνῠμαινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ὀνῠμαίνω, ὀνῠμαίνομαι (Aeolic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὀνῠμαίνω	ὀνῠμαίνεις	ὀνῠμαίνει	ὀνῠμαίνετον	ὀνῠμαίνετον	ὀνῠμαίνομεν	ὀνῠμαίνετε	ὀνῠμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ὀνῠμαίνω	ὀνῠμαίνῃς	ὀνῠμαίνῃ	ὀνῠμαίνητον	ὀνῠμαίνητον	ὀνῠμαίνωμεν	ὀνῠμαίνητε	ὀνῠμαίνωσῐ(ν)
	optative	ὀνῠμαίνοιμῐ	ὀνῠμαίνοις	ὀνῠμαίνοι	ὀνῠμαίνοιτον	ὀνῠμαινοίτην	ὀνῠμαίνοιμεν	ὀνῠμαίνοιτε	ὀνῠμαίνοιεν
	imperative		ὀνῠ́μαινε	ὀνῠμαινέτω	ὀνῠμαίνετον	ὀνῠμαινέτων		ὀνῠμαίνετε	ὀνῠμαινόντων
middle/ passive	indicative	ὀνῠμαίνομαι	ὀνῠμαίνεαι	ὀνῠμαίνεται	ὀνῠμαίνεσθον	ὀνῠμαίνεσθον	ὀνῠμαινόμεθᾰ	ὀνῠμαίνεσθε	ὀνῠμαίνονται
	subjunctive	ὀνῠμαίνωμαι	ὀνῠμαίνηαι	ὀνῠμαίνηται	ὀνῠμαίνησθον	ὀνῠμαίνησθον	ὀνῠμαινώμεθᾰ	ὀνῠμαίνησθε	ὀνῠμαίνωνται
	optative	ὀνῠμαινοίμην	ὀνῠμαίνοιο	ὀνῠμαίνοιτο	ὀνῠμαίνοισθον	ὀνῠμαινοίσθην	ὀνῠμαινοίμεθᾰ	ὀνῠμαίνοισθε	ὀνῠμαίνοιντο
	imperative		ὀνῠμαίνεο	ὀνῠμαινέσθω	ὀνῠμαίνεσθον	ὀνῠμαινέσθων		ὀνῠμαίνεσθε	ὀνῠμαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀνῠμαίνειν				ὀνῠμαίνεσθαι
participle	m	ὀνῠμαίνων				ὀνῠμαινόμενος
	f	ὀνῠμαίνουσᾰ				ὀνῠμαινομένη
	n	ὀνῠμαῖνον				ὀνῠμαινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

Pape, Wilhelm (1914), “ὀνυμαίνω”, in Max Sengebusch, editor, Handwörterbuch der griechischen Sprache‎^[1] (in German), 3rd edition, Braunschweig: Friedrich Vieweg und Sohn
ὀνυμαίνω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
Hermann Collitz; Friedrich Bechtel (1905), Sammlung der griechischen Dialekt-Inschriften‎^[2] (quotation in Ancient Greek; overall work in German), Göttingen Vandenhoeck & Ruprecht, page 278